Soms vraag ik me af of mijn vader trots zou zijn als hij wist dat ik schilderde voor de kost. Ik heb een heus atelier: een vierkante kamer waarvan ik de muren wit heb geverfd om de illusie van ruimtelijkheid te wekken. Door de ramen valt vandaag van elf tot vijf bescheiden februarilicht op mijn werktafel. Dat zijn de uren waarin ik werk aan mijn illustraties in opdracht, of, als ik tijd heb, aan...
Dat de amaryllis uitgerekend vandaag bloeit, op de dag dat die mannen voor de deur staan, met hun verhuiswagen en politieversterking. Eén van hen draagt een grijs krijtstreeppak en stelt zich voor als ‘Jansen’, de andere twee, van die potigen, knikken alleen. Ik laat hen over de ongeopende post stappen en luister hoe ze in de woonkamer onze huisraad bespreken. ‘Dat ding moet uit elkaar,’ hoor ik...
Mijn vertrouwen in mijn moeder liep een eerste grote deuk op in 1993. Ik was negen en mijn ouders waren gewoon bij elkaar, mijn opa’s en oma’s leefden nog, school was leuk en mijn zusje Britt hooguit irritant. Ik kende nog geen echt verdriet. Die zomervakantie zou Duchesse, de zwart-witte poes van mijn klasgenootje, drie weken komen logeren met haar nestje jongen en als alles goed ging...
Het geluid kwam dwars door mijn oordoppen heen. Dat gekmakende, hersenverscheurende geluid. Twintig jaar alweer. Twintig jaar oordoppen, geluiddempende koptelefoons, slaappillen, medicinale wiet, ’s nachts met mijn kussen onder de arm naar de slaapbank sluipen. In het begin klonk het lief. Zachtjes. Rustgevend. Maar hij werd ouder en dikker en met elk jaar en elke extra kilo werd het geluid...
Mieke kijkt naar de datum bovenaan de krantenpagina: drie mei. Vijftig jaar geleden werd Lotta op haar borst gelegd, hulpeloos en rood, onderzoekend om zich heen tastend met de kleinste handjes die ze ooit had gezien. Ze klikt in haar telefoon op ‘Lotta’ en wacht. ‘Met Lotta. Ik ben momenteel niet bereikbaar…’ Mieke hangt op. Ze kijkt op de kalender aan de muur. Daarop houdt ze het bij...
De arts kijkt ernstig. Nerine sport dagelijks, eet nauwelijks rood vlees, suikers en vetten, drinkt enkel water, rookt niet. Nerine – drieëntwintig – leidt een slaapverwekkend leven. Alles om haar genetische noodlot te ontwijken. Mama ging er dood aan. Papa bezweek. ‘Het is uitgezaaid,’ zegt de arts en geeft Nerine een laatste kans om te leven. Dit verhaal werd gepubliceerd in de...
In het felle licht van haar aansteker zag ik haar gezicht. Ze had haar donkerrode lippenstift op, die haar zulke harde trekken gaf. Ze nam een flinke hijs en blies een onzichtbare wolk de nacht in. Ik stelde me voor hoe haar lippen een bloedrode kus achterlieten op de witte filter. Achter haar ging een lamp aan. De deur opende en er liep een man het balkon op. Hij droeg alleen een T...
